Zo’n 10 jaar geleden stond ik in badpak aan de rand van het water. Ik had me voorgenomen zo lang mogelijk te blijven buitenzwemmen. Ik vond het heerlijk. September ging goed.
Toen werd het oktober. Daar stond ik dan. Zal ik, zal ik niet. Ik draaide me om, trok mijn jas aan en ben naar huis gefietst. Volgend jaar juni maar weer. In het zwembad vermaak ik me ook.
Een paar jaar later belde een onbekende vrouw me in februari met de vraag of ik samen met haar het koude water in wilde gaan. Evelien had mijn naam doorgegeven. Evelien zwemt het hele jaar door buiten in Culemborg. Ik woonde dichter bij deze vrouw. Dat was handiger volgens Evelien. Voor ik het wist zei ik: “Tuurlijk, zaterdag 10 uur.”
Zaterdagochtend zwem ik altijd in het zwembad. Het koude water kon mooi erna. Die ochtend zag ik, op de fiets onderweg naar het zwembad, ijs in de sloten. Dat wordt niks, ik bel Ellen, zo heet ze, zo wel af, dacht ik nog. Eenmaal thuis stond ze al op de stoep.
Lang de rand van de plas lag een dunne laag ijs. Dan maar door het ijs. Ik wist niet dat ijs een soort glasplaten worden als je erdoor heen loopt. Na een paar meter zijn we tot en met onze schouders in het koude water gaan zitten. Eventjes. En het ging.
Ik zette zelden een berichtje op Facebook. Dit vond ik wel de moeite waard. Ellen ook. Ton zag beide berichten. De week erna waren we met z’n drieën. De groep winterzwemmers van de Kalenbergse plas was geboren.
Het is weer oktober. Nu een stuk warmer dan 10 jaar geleden. Weer sta ik aan de rand van dezelfde plas. Met een groepje zwemmen we naar de overkant. Een paar blijven iets dichter bij het strandje. Het winterseizoen is weer begonnen.
De komende tijd meer over winterzwemmen.
De zeemeermantel is juist ideaal voor iedereen, die wil winterzwemmen of dippen.