Ik zwem al acht jaar elke winter in de plas aan de rand van de wijk, waar ik woon. Niks spectaculairs, gewoon even het water in. Eerst gingen we met een klein groepje dippen. Nu, gewapend met zwemsokken en zwemhandschoenen, zwemmen we zover we verantwoord en prettig vinden. Dat verschilt per persoon.
Het is inmiddels een heel ritueel waar we aan gehecht zijn geraakt. Op vrijdagavond melden we in de app-groep aan of we gaan zwemmen. Ook als je je niet meldt, dan weet je dat er mensen gaan en kun je je altijd aansluiten. Zaterdagochtend 10 uur verzamelen we bij de plas. We gaan samen het water in. En ieder doet zijn ding. Even rustig zitten of een stukje zwemmen. Kletsend glijden we door het water. Het is helemaal super als er een zonnetje schijnt.
Uit het water komt het moment waarvoor de zeemeermantel is bedacht. We staan vlak bij de uitvalsweg van de wijk. Er komt aardig wat verkeer voorbij. De natuurlijke beschutting is vorige winter rigoureus gesnoeid. Het hele dorp weet inmiddels wel dat er elke zaterdag een groepje dames en een enkele heer bij de plas verzamelen. Dan is het wel zo relaxed om je af te drogen en om te kleden in een zeemeermantel. In de winter is het extra lekker tegen de koude wind. Ondertussen kletsen we door, staand of zittend op onze picknickkleden. Is iedereen aangekleed, dan breken we op en wensen elkaar een fijn weekend.
De eerste jaren zijn we in april gestopt met dit ritueel. We hebben het zelfs een keer met een etentje afgesloten om in oktober weer te starten. Nu gaan we door en niet alleen om het zwemmen. We vinden het gewoon gezellig. Elke week zien we elkaar, al zijn we er nooit allemaal tegelijk. Het duurt niet lang, het kost niets en je bent niets verplicht. We worden er wel blij van.
Dit geeft ons vrijheid om te genieten van het water en van elkaars verhalen.
